Nederlands centraal in nieuw inburgeringstraject

‘Hallo, mijn naam is Rayan en ik kom uit Syrië.’ Een banale zin voor sommigen, maar voor Rayan zelf betekent het zoveel meer. Het is de eerste zin die Rayan kan uitspreken in het Nederlands, de eerste zin waarmee hij andere Vlamingen kan aanspreken. De eerste van vele stappen die hij moet zetten in onze Vlaamse samenleving. Een zin waarmee een heel nieuw leven begint. Elk jaar starten verschillende Rayans van verschillende nationaliteiten in Vlaanderen met een inburgeringstraject waarmee ze hun nieuwe leven vorm kunnen geven.

Dat traject werd reeds begin deze eeuw ontwikkeld, en stelselmatig uitgebreid met maar één doel voor ogen: elke nieuwkomer alle kansen aanreiken om het te maken in Vlaanderen. Zo kan hij zich onze waarden en normen, rechten én plichten eigen maken en actief deelnemen aan onze samenleving. Nu ligt in het Vlaams Parlement het nieuwe inburgeringsdecreet klaar dat op exact dezelfde lijn verder gaat.

Meer dan ooit tevoren stellen we het Nederlands centraal. Het is de taal die ons allen verbindt, de taal waarmee we als Vlaming onze cultuur en samenleving delen. Wie echt deel wil worden van de Vlaamse gemeenschap, moet kunnen stoelen op een gedegen kennis van het Nederlands, de taal spreken, verstaan, kennen en aanvoelen.

Daarom moeten we hoge eisen durven stellen, de lat hoog leggen. Het is een eerste noodzakelijke stap om jezelf wegwijs te kunnen maken in onze samenleving, om ze werkelijk te kunnen begrijpen in alle kleuren en facetten.

Wie Vlaanderen werkelijk wil begrijpen, kan dat niet zonder een goede blik op wie we zijn, waar wij vandaan komen en welke waarden en normen we als samenleving onontbeerlijk achten. De rechtstaat, gelijkheid tussen man en vrouw, scheiding tussen kerk en staat zijn fundamentele steunpilaren waarop wij het Vlaanderen van vandaag en morgen bouwen. Iedereen die dus werkelijk deel van onze samenleving wil zijn, moet die pilaren begrijpen en zonder enig voorbehoud aanvaarden.

Inburgeren in Vlaanderen is niet vrijblijvend. We stellen hoge verwachtingen voor inburgeraars en voorzien verschillende kwalitatieve handvaten om nieuwkomers op weg te helpen maar deze investering van ons belastinggeld gebeurt opdat alle Rayans op eigen benen kunnen staan, een job zoeken en vinden, en bruggen kunnen bouwen met de buren in de eigen straat. Je staat er dus niet alleen voor en we laten niet toe dat je jezelf alleen, buiten de samenleving zet.

Met deze hervorming stellen we als Vlaanderen scherp wat we nieuwkomers kunnen aanbieden, maar ook wat we zeer duidelijk van hen eisen. Dit nieuw inburgeringsdecreet vindt de noodzakelijke balans tussen de noden van de nieuwkomer bij zijn of haar eerste stappen in Vlaanderen en de verwachtingen vanuit onze samenleving.

Vlaanderen is geen onbeschreven blad. Vlaanderen is wat het is door de inzet van talloze mannen en vrouwen die gedurende vele generaties dit prachtig stukje land hebben vorm gegeven. Dat is geen romantische terugblik op het verleden: het is het werkelijke besef dat we enkel samen de toekomst kunnen uitbouwen, zoals we dat telkens opnieuw hebben gedaan. Dat lukt enkel als we allemaal dezelfde taal spreken, zowel letterlijk als figuurlijk.

Een inclusieve samenleving bloeit verder open wanneer iedereen zijn steentje bijdraagt en de waarden meedraagt. Een natie zonder identiteit is als een verdorde bloem snakkend naar water. ‘Om iets te zijn, moeten we Vlamingen zijn. Wij willen Vlamingen zijn, om Europeëers te worden’. Hoe mooi verwoordde Vermeylen het, verwijzend naar een Vlaanderen en Europa als identiteit, als cultuurpatroon, als drager van gemeenschappelijke waarden. Laat dit onze leidraad zijn, de leidraad voor elke nieuwkomer.